Gdy życie nie ma zamiaru się przejawiać

Andrzej Stasiuk, Dukla, Czarne 1997.

Powrót do "Dukli" został, jak to wszystkie spiski, uknuty przez Czas.
Najpierw Znajomi kupili dom nieopodal. Odkopałam wszystkie pocztówki z podróży, przypomniałam sobie o istnieniu Miejsca i Książki. Potem kolejni Zapoznani ruszyli na wakacje w Bieszczady. I kolejni - stadami: z przychówkiem, psami, kotami; vanami, camperami, taborami.
 Potem przeczytałam to:

http://booklips.pl/newsy/u-nas-w-auschwitzu-solaris-dukla-i-bieguni-wsrod-najwazniejszych-ksiazek-w-niemczech/

I wróciłam do "Dukli", która znów zachwyciła mnie swoim językiem, genialnym zmysłem obserwacyjnym i dbałością o szczegóły. Czytam ją właściwie dla samej przyjemności smakowania słów i dla zachwytu nad wrażliwością Autora, któremu świat jawi się jako nieustające źródło zachwytów, zaskoczeń, zniesmaczeń, zadziwień, rozczarowań i twórczych inspiracji.

Swoim zwyczajem zaginam rogi tej inicjacyjno-finałowej opowieści:

Róż, zielonakawa pistacja, spłowiały piernikowy brąz i kremowy budyń ułożone w wykusze, fryzy, gzymsy i odęte, osiadłe balkony. (14)

Od dawna wydaje mi się, że jedyną wartą opisu rzeczą jest światło, jego odmiany i jego wieczność. (17)

[...] ułomność naszego wzroku, który żeby coś dostrzec, musi na coś patrzyć. (20)

[...] całkowite barbarzyństwo formy z absolutną czułością treści [...] (20)

To jedno słowo w zetknięciu z jej ciałem odwróciło się na nice, zmieniło we własne zaprzeczenie, by na zawsze zachwiać we mnie wiarę w jednoznaczność. (36-37)

Narobiłam Wam apetytu?

A jeszcze opis wiejskiej potańcówki.
I  chwil przed halnym.
I tyle innych rewelacyjnych zapisków Galernika Wrażliwości.

Jedźcie do Dukli.
Chociażby palcem po mapie.
Po książce.